PERSRECENSIES
Hannie Visser Kieboom – 23 maart 2019:
Heuvels van blauw op Bed and Breakfast Fort Bakkerskil
Wie nog de illusie koestert dat kinderen lieve prinsjes en prinsesjes zijn, komt bij het zien van ‘Heuvels van blauw’ bedrogen uit. De acht spelers van theatergroep YrroS! gaan terug naar hun kindertijd.
Naar het vroeger waar kinderen genadeloos spelen, zo schrijft de theatergroep in de vooraankondiging. En daarmee is niets te veel gezegd. Dat wordt nog versterkt door de kinderfoto’s van de spelers die op de website zijn terug te vinden. Andrey, die de pop van haar beste vriendin Angela ernstig verminkt. Of samen met Peter de parasjuuter ineens een weddenschap in de war stuurt. Diezelfde Peter krijgt daarop een genadeloos pak slaag van zijn drie ‘vrienden’. Stiekem dromen de vier jongens midden in de Tweede Wereldoorlog van een heldhaftig bestaan als soldaten, maar ondertussen schoppen ze een eekhoorntje dood. En de meiden vinden ze maar niets.
Maar hun minachting voor ‘Donald Duck’ is nog groter, vooral omdat hij door zijn moeder wordt mishandeld na het afstoken van het kolenhok. Ook zijn vrienden vertonen genadeloos pestgedrag, zelfs de meiden doen mee. Als het al te ver gaat, kruipt Donald snikkend weg in een autowrak. Maar nog is het niet genoeg voor de kinderen; genadeloos wordt hij opgesloten in de brandende auto. Het duurt maar even tot de kinderen hun handen in onschuld wassen. ‘Zij waren kilometers ver aan het spelen’……
Het stuk speelt zich af in een loods op Fort Bakkerskil met een sober decor met herfstbladeren op de vloer en enkele boomstammen in de hoek. Het Fort zelf wordt blauw uitgelicht, het is al van veraf te zien in de laaggelegen polders van de waterlinie. Het blauw is een knipoog naar de titel van het stuk ‘Heuvels van Blauw’. Het is een vertaling van het Engelse stuk ‘Blue Remembered Hills’ van toneelschrijver Dennis Potter. De regie is in handen van Martine Werners . De vaste spelers van Yrros! Jacky van der Vleuten, Lida Hagenaars, Eric Schopman en Rob Scheerman zijn aangevuld met Bart Brouwers Kees Westein en Tom Manussen.
Wie de historie van Fort Bakkerskil kent en weet heeft van de tijd dat het in gebruik was als interneringskamp zal de beklemmende sfeer van het stuk nog intenser ervaren. In die dagen direct na de bevrijding in 1945 werden gevangenen genadeloos mishandeld. Maar een ieder waste zijn handen in onschuld, de bewakers waren kilometers ver …………
De voorstelling is nog te zien op 29, 30 en 31 maart, kaarten kosten 12,50 euro. Een aanrader!
1 april www.werkendam.net Cor Spek
Theatergroep YrroS! imponeert met Heuvels van Blauw
NIEUWENDIJK – De lat lag hoog, maar het is Theatergroep YrroS! weer gelukt een indrukwekkend stuk neer te zetten. Op een bijzondere locatie – loods Fort Bakkerskil – ontvouwde zich zaterdagavond (30-3) een verhaal van zeven kinderen in een ‘heroïsche’ oorlogstijd (1943). Zij spelen in het bos uiteindelijk de vermoorde onschuld. ‘Naief’ en ‘wreed’, zijn de steekwoorden die na afloop van het drama bleven hangen. Zondagmiddag was de laatste voorstelling uit een reeks van zes. Daarmee viel het doek voor een geslaagde jaarproductie van de Sleeuwijkse theatergroep.
Terwijl de Duitsers Londen bombarderen opent het stuk. Jongens dromen over dappere piloten, stoere commando’s en dito mariniers. Meisjes over poppen en verliefdheid. Zeven kinderen spelen in het bos. Ze rennen, vallen, slaan, spugen, durven, vechten, lachen, huilen én vloeken. Dat laatste met name door de jongen die er zo stoer (of wanhopig?) bij wil horen, maar enkel genadeloos getreiterd wordt. Het lelijke eendje (‘Kwak, kwak’) wil wel meedoen met de vriendengroep, maar het wordt hem niet gegund. Zelfs niet als hij ‘een geheim’ verklapt: ‘Niet verder vertellen hoor!’ Hij blijft de ‘Donald Duck’ … (Artikel loopt door na foto)
Onschuld en drama
Herhaaldelijk trekt de knaap zich dan maar terug in zijn eigen, veilige ‘hol’. Daar is hij het beste af. Zo lijkt het … Het wordt uiteindelijk zijn doodskist. Een nieuwe treiterij (‘Kom, we sluipen er naar toe!’) loopt dramatisch verkeerd af.
De kinderen wentelen zich in onschuld. ‘We moeten het zijn moeder vertellen’. Het slaat niet aan. Ieder heeft zo zijn eigen reden. Maar collectief klinkt het: “We waren allemaal bij elkaar. Kilometers ver weg.” Daarmee blijkt niet enkel het vriendje, maar ook de kinderlijke onschuld te zijn vermoord. Het afgesproken geheim wordt vanaf dat moment voor het leven meegedragen.
(Foto’s Mediaplein Altena.Net)